خانم شاهده این تجربه را برای سایت فرستاده است :

مردمان خوب این دیار…

وقتی  داشتیم برای اینکه از  تجربه ها ی جدیدمان بگوییم و دردهایی که بزرگمان کردند توی این یکسال و نیمی که همدیگر را ندیدیم…از مهاجرت،تنهایی،امنیت،یافتن و نیافتن…با یک چمدان بزرگ که بارش بود برای یکی دو روز آینده که باید می رفت..توی میلاد نور که احساس تجانسی باهاش نداشتیم چرخیدیم…سرور گفت یک جایی  بنشینیم تا ببینیم هم را ..الان فقط مغازه ها را میبینیم..!رفتیم که چای بخوریم ..توی آن ردیفی که رستورانهای زنجیره ای که کنار میلاد نور هست…فقط غذا بود…و سردمان بود… سردمان بود و چای میخواستیم…به اصرار من رفتیم تویرستوران پدر خوب…که سوپ بخوریم به جای چای…!داشتند برای خودشان چای میریختند …سرور ذوق کرد..گفتم آقا به ما دوتا  چای بفروشید!صاحب مهربان رستوران به سادگی   گفت” چای که فروشی نیست برایتان میریزیم”.گفتم” ما میخواستیم بشینیم “…گفت:” خب بفرمایید بنشینید…”. تا من کیک بخرم قند  هم برایمان اورده بودند…نام به این نشان که سه ساعت نشستیم..گفتیم…توی شادیها و غصه ها و دردهایمان و امیدها و شکستنها و دوباره  راست شدنهایمان غوطه ور شدیم…تنها چیزی که به محیط وصلمان می کرد صدای اعلام فیش دریافت غذای مشتریها بود…حرفهایمان که به آخر نرسید…اما وقتی از صاحب رستوران به اصرار خواستم حداقل هزینه میزی را که ما اشغال کردیم بپردازم فقط حاضر شد یک کلوچه ی کوچک که سوغاتی خوزستان بود بردارد در ازای جای گرم و امنی که به ما داد تا خلوت دوستانه مان را تجربه کنیم… فقط گفت ممنون!